Σιγα μην εχανα αυτη τη βροχη.

Βγηκα εξω στη βεραντα και την εβλεπα να ερχεται απο ψηλα και να πεφτει αλλα εξι μετρα κατω. Αλλα αυτο δεν μου εφτανε.

Κατεβηκα στο δρομο και οπου εβλεπα λακουβα με νερο πηγαινα και πλατσουριζα.

Εγιναν μουσκεμα τα παπουτσια και το τζακετ μου. Τελειως.

Και το παντελονι εκει γυρω στα γονατα κυριως.

Δεκαδες βατραχια ακουγοντουσαν ψαχνοντας μια ευκαιρια αυτη τη νυχτα που μαλλον τους φαινοταν τελευταια. Αλλιως τοση απελπισια δε μπορουσα να τη καταλαβω.

Φαινεται οτι αυτο το περιεργο βαρομετρικο τα ανακατεψε πολυ τα πραγματα γιατι μια μυρωδια απο φυκια και θαλασσιλα ειχε απλωθει σε ολη τη πολη.

Ισως παλι να ηταν τοσος φρεσκος ο ωκεανος που ειχε εξατμιστει χτες και προχτες, δε προλαβε να σηκωθει ψηλα κι επεφτε τωρα ζωντανος στα κεφαλια μας.

Φανταζομαι πολλοι ανθρωποι σημερα θα σηκωνοντουσαν απ' τον υπνο τους να πιουν νερο διψασμενοι απο το αλατι που θα στεγνωσε στην ακρη των χειλιων τους.