Παρκαρα και προσπαθησα να διακρινω αναμεσα στα λιγνα πευκα και την ομιχλη τα φωτα του μπαρ.

Sailing τρεμοσβηνον ... εδω ειμαστε.

Περπατησα στο μονοπατι που διεσχιζε τη τη λιμνη.

Οι βατραχοι, μαθημενοι ερωτευμενοι εβρισκαν καλυψη μεσα στην ομιχλη νομιζοντας πως ολος ο κοσμος ηταν δικος τους εφοσον κανενας δεν τους εβλεπε κι εφοσον ο οριζοντας τελειωνε εκει που και η οραση τους.

Η απαντηση μου ηταν ενα μελαγχολικο κατουρημα στη λιμνουλα τους, ο ρομαντισμος καποιων εγινε κομματακια και παρατωντας το μοναχικο τους καραοκε, βουτηξαν μεσα της φοβισμενοι και ψευτες.

Στο μπαρ καποιοι Κινεζοι σκασμενοι απο μουχλιασμενα γυμναστηρια και απο τα αδιακοπα ευκολα κατορθωματα τους επνιγαν την ανια τους παιζοντας ζαρια στο μπαρ και τσακιζοντας τα μικροφωνα και τα ευαισθητα νευρα μου.

Μια μπυρα, μια μπυρα ... εμεινα ωρα να κοιταω σκυλοδρομιες σε μια οθονη και να προσπαθω να μην ακουω τον ηχο απο τα ζαρια τους που κροταλιζαν και διελυαν την θαλπωρη της ομιχλης που με το τροπο της με ζεσταινε.

Βγηκα εξω.

Οι βατραχοι ειχαν ηδη σταματησει το αντρικο τραγουδι τους.

Οτι εγινε εγινε.