|
Radio Nowhere Νύν & Αήρ |
***ΠΡΟΣΟΧΗ*** Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι από τις 20 Δεκεμβρίου η υπηρεσία του Capital.gr Capital Blogs θα αναστείλει τη λειτουργία της για τεχνικούς λόγους. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση. |
Λίγα λόγια για εμένα ... λίγα και καλά
(διαβάστε περισσότερα) Ανθολόγιον Σύνδεσμοι
|
Δείπνο με άλογο 630 αναγνώστες Σάββατο, 5 Απριλίου 2008 17:44 Ο καλύτερος αγωγός θερμότητας είναι η λύπη.
Τρωγαμε θαλασσινα ψαχνοντας να βρουμε τροπους να δειχτουμε ο ενας στον αλλο πιο ευφυεις, πιο αυταρκεις, και πιο μεσα στα πραγματα. Ειμασταν και οι δυο πιο μονοι κι απο χαμενο τάσι στην Εθνικη Οδο αλλα το σινιε μαυρο ταγιερ της και η γραβατα μου με τα ιερογλυφικα της χαμενης γραφης των Νάσι του Γιουναν μας εδιναν μια καλυψη κι ενα αναχωμα στην προιουσα εσωτερικη καταρρευση. Καταλαβαιναμε ο ενας τον αλλο σε βαθμο απροσδοκητο και οδυνηρο. Εσυ δεν εισαι Κινεζα, της ελεγα. Εσυ δεν εισαι σαν τους αλλους μου ελεγε, ομαδοποιωντας σωρηδον ολες τις διαψευσεις της. Μια ομορφια αποκοσμη και στιφη, χαμογελο που διαλυοταν πριν φτασει στα ματια. Παραγγειλε φτερο καρχαρια πανω σε φρουτο του παθους, εγω κατι οστρακα επιχειρωντας για αλλη μια φορα τον ματαιο αγωνα να εξοικονομησω μαζι και κανα μισο λεμονι. Αν μη τι αλλο ειχε γουστο, κι αν καποιος που ξερει και παραγγελνει τοσο εξεζητημενο πιατο σου λεει οτι εισαι ξεχωριστος μεσα σ' αυτο το διαβολομέρος, δε μπορει να σημαινει κατι αλλο απο το οτι η μπογια σου ξεβαφει πιο αργα απο την βαφη των μαλλιων σου. Κι αυτο παντα ειναι κατι. Χαιρομουνα τη συζητηση και με τη βοηθεια του κρασιου χαλαρωνα σα βατραχος πανω σε νουφαρο στη λιμνη, οι περαστικες και σαν πευκοβελονες νυξεις της ΜηνΕλπιζειςΤιποταΑποΜενα, μ'εκαναν να χαμογελαω με ενα ΚαιΠοιοςΣουΕιπεΟτιΘελωΚατι τροπο. Η δυναμη του να μη θελεις τιποτα. Συνεχως διεκδικησιμη δεν την ειχε αντιμετωπισει ποτε κι αυτο την εφερνε σε μια αμηχανια που οδηγουσε σε χαριτωμενα ξεσπασματα που τα απολαμβανα σα το λεμονι που ελειπε απο τα οστρακα. Καποια στιγμη στο αυτοκινητο οι αγκωνες μας ακουμπησαν και ηλεκτριστηκε σαν αλογο που το κεντανε αλλα το ανοιχτο λιβαδι μπροστα του το τρομαζε πιο πολυ απο τον κλειστο του σταυλο. Της εστειλα ενα φιλι με το χερι καθως λεγαμε καληνυχτα. Πηγε να κανει το ιδιο αλλα το χερι της κατεβηκε στα μισα της διαδρομης προς τα πανω. Δε πειραζει ... προλαβα να δω οτι το χαμογελο ειχε επιτελους κανει καταληψη στα μαυρα ματια.
|
Σχετικά με το blog Και ανατέλλει ο ήλιος, και δύει ο ήλιος.
Εκκλησιαστής Α, 5 Αναζήτηση Προηγούμενα ’ρθρα
Τελευταίες δημοσιεύσεις |
|||||||||||||
Όροι χρήσης | Powered by www.capitalblogs.gr |