Εχτες ηταν η νυχτα των κοκκινων φαναριων.

Red lanterns.

Γιορταζουνε την πρωτη πανσεληνο του νεου χρονου.

Ειδα κοσμο να παει κατα τη πλατεια και πηγα κι εγω.

Τοσοι πολλοι.

Νιωθεις τη δυναμη τους. Παραμεριζεις, δεν ειμαστε μαθημενοι σ' αυτο.

Ζωικη δυναμη, το πληθος, η ανωνυμια που σεβεται την ανωνυμια.

Σιωπηλοι προχωρουσαν προς τη σεμνη τελετη.

Μες στο σκοταδι, μεσα σε μια εγκαρτερηση που δεν εχει τελος δυστυχως.

Και τι σεμνη δηλαδη, περιμεναν να σκασουν κατι χιλιαδες πυροτεχνηματα.

Να σπασουν τη σιωπη τους.

Που ομως?

Οχι εδω κατω στη γη.

Εκει ψηλα στον ουρανο.

Να κανουν κομματια κομματακια τον ουρανο.

Κι εδω κατω σιωπη.

Και τα κοκκινα φαναρακια της σιωπης να πεταξουνε ψηλα. Και μακρια. Μακρια τους.

Φυγετε λογια μου που δε μπορω να πω. Κοκκινο και φωτια που πεταει μεσα στη νυχτα και τον ουρανο.

Ξεκινησα και πηγα για να γελασω πονηρα και σιγουρα μαζι τους.

Κατεληξα σιωπηλος μαζι τους.

Ετσι δε κανουμε ολοι μας στο κατω κατω?

Εκει ψηλα σκαμε πυροτεχνηματα κι εδω κατω που περπαταμε μοκο ... σιωπη.