Στη Νικολετα που γιορταζει.

Η δουλεια του ηταν να πουλαει. 

Ηταν καλος σε αυτο αν κρινει κανεις απο το αποτελεσμα.                  Βεβαια υπηρχε ενα μυστικο, μονο αυτος το ηξερε, αν και παλι αυτο ειναι σχετικο.                                                                                Δεν ειναι και αυτο σιγουρο τι ηξερε και ποσο το ηξερε.

Το μυστικο ηταν οτι δεν ηξερε ακριβως τι πουλουσε. Μπορουσε να μιλαει με τις ωρες γι αυτο και ν’ αναλυει τις τεχνικες του λεπτομερειες.

Του ελειπε ομως ενα βασικο επιπεδο κατανοησης αυτου που πουλουσε. Του ελειπε μια σχεση συνδεσης. Αυτο δεν τον εμποδιζε να κανει αυτη τη δουλεια για χρονια.

Γυρνουσε σε διαφορες πολεις και εμενε σε ξενοδοχεια. 

Πηγαινε μονο με το αυτοκινητο του, του αρεσε να οδηγει για ωρες.

Σταματουσε κι ετρωγε σε καντινες, καποιες φορες σταματουσε μολις εβλεπε ενα ωραιο τοπιο. Τις περισσοτερες οχι. Μολις εφτανε στη πολη που ηθελε εκλεινε το δωματιο του στο ξενοδοχειο και μετα πηγαινε να δει τους πελατες του.

Με τον μηχανικο του τροπο διεκπεραιωνε τη δουλεια του.

Επαιρνε φαγητο σε πακετο και ανεβαινε στο δωματιο του. Ανοιγε την τηλεοραση, ετρωγε, καπνιζε και μετα ξαπλωνε στο κρεβατι. Απο εκει παρατηρουσε το δωματιο για ωρες. Γυριζε το βλεμμα παντου. Σε καδρα, σε κουρτινες, σε επιπλα. Αφηνε τις εικονες αυτες να μπουν στο μυαλο του. Ειχε αρκετο χωρο γι αυτες. Η τηλεοραση επαιζε αυτος ουτε την εβλεπε ουτε την ακουγε. Εγραφε στο μυαλο του μονο. Ο υπνος τον επερνε σε αυτη τη θεση. Η τηλεοραση επαιζε μεχρι το πρωι.

Οταν ξυπνουσε πηγαινε στο τραπεζι κι εγραφε κατι σ’ ενα μικρο χαρτακι. Δεν ηξερε απο που του ερχοταν, δεν υπηρχε συγκεκριμενο θεμα, μπορει να ηταν καποιοι στιχοι, μια προταση ή ενα απλο γεια σουΕνα πρωι σε καποιο δωματιο εγραψε ασε τη σιωπη να κατσει απεναντι σου. Το εκρυψε κατω απο το ποδι του κρεβατιου. 

Μιαν αλλη φορα εγραψε επεσα στο νερο με ολα μου τα ρουχα.Το εκρυψε πισω απο τον καθρεφτη του μπανιου. 

Σε μια παραθαλασσια πολη κοιτωντας εξω απο το παραθυρο εγραψε μπορεις στ’ αληθεια να κοιταξεις για δεκα λεπτα τη θαλασσα? Και το καρφιτσωσε πισω απ’ τη κουρτινα.

Αλλοτε παλι εγραφε θα σε βρω, δεν ημουνα εδω ή μη κοιταξεις πισω σου.

Τα εκρυβε σε διαφορα σημεια, κατω απο το στρωμα, στη σχισμη του καναπε, πισω απο καδρα. Ποσα ειχε αφησει ουτε και ο ιδιος ηξερε. Εαν σκεφτεις οτι ηταν σε αλλη πολη καθε τρεις-τεσσερις ή πεντε μερες θα ηταν απο ογδοντα εως εκατο το χρονο. Επι εικοσι χρονια που πρωτοξεκινησε να το κανει αυτο τωρα θα ηταν απο χιλιαεξακοσια μεχρι δυοχιλιαδες.

Οδηγωντας αυτες τις ατελειωτες ωρες το αμαξι αυτα σκεφτοταν. Σ’εκεινη τη χειμωνιατικη πολη με το δωματιο που εβλεπε το ρολοι της πλατειας ειχε αφησει πισω απο το καθρεφτη του μπανιου ενα υπαρχει κι αλλη μια Μαρία και σ’ ενα αλλο που εβλεπε σ’ ενα μιζερο ζωολογικο κηπο με δυο τρελλαμενες απο το περαδωθε τιγρεις ενα χάρισέ μου τα μαλλιά σου.

Τα σκεφτοταν οταν ταξιδευε και οταν μιλουσε για τη δουλεια του. Ελεγε για τεχνικα χαρακτηριστικα και βελτιωσεις και το μυαλο του ηταν σε αυτα τα χαρτακια και στην αντιδραση αυτου που θα τα εβρισκε. Συνηθως δεν ηταν διπλωμενα για να μην τα νομισουν για σκουπιδακια αλλα ποτε δε μπορουσε να ειναι σιγουρος. Οχι οτι θα στεναχωριοταν. Αν ειχαν αυτη τη τυχη τοτε αυτο και τους επρεπε. Αυτη η τυχαιοτητα ως προς τη μοιρα τους που αυτος αγνουσε τον αφηνε αδιαφορο. Σκεφτοταν ομως οτι το ταδε το εβρισκε μια καθαριστρια και απο τοτε εμενε παντα στη μνημη της και κατι της εκανε, και καποιο αλλο ενας ταξιδιωτης σαν αυτον που απο τοτε θα συνδεονταν για παντα, και ενα αλλο μια κοπελα που μ’ ενα αγνωστο τροπο θα τον ερωτευοταν.

Κι ετσι κινιοταν απο πολη σε πολη, απο ξενοδοχειο σε ξενοδοχειο, απο χαρτακι σε χαρτακι.

Και τωρα οδηγουσε προς μια πολη στα δυτικα. Βραδυαζε, δεν υπηρχε χρονος για ραντεβου σημερα. Ο ρεσεψιονιστ του εδωσε το κλειδι και του χαμογελασε σα να τον θυμοταν. Αλλα αποκλειεται, δεν ειχε ξαναπερασει απο δω. Εκτος και αν ολοι οι ρεσεψιονιστ εναλλασσονταν. Γελασε με τη σκεψη του και σκεφτηκε στο επομενο χαρτακι του να γραψει ολοι οι ρεσεψιονιστ ειναι ενας.

Ανεβηκε, αναψε το φως και αφησε τη βαλιτσα του στο κρεβατι. Το φως ηταν ενα εντονο κοκκινο, εδινε μια οψη στο δωματιο πολυ περιεργη. Απορησε αλλα ηταν πολυ κουρασμενος να ζητησει να του αλλαξουν φως ή δωματιο. Τακτοποιησε, ανοιξε τη τηλεοραση, ξαπλωσε. Αφησε το βλεμμα του στο δωματιο. Στις κουρτινες, στα καδρα, στα επιπλα. Απλωσε το χερι του ν’ αναψει το πορτατιφ να σπασει καπως αυτο το κοκκινο που τον κουραζε. Το πορτατιφ μετακινηθηκε λιγο και κατω απο τη βαση του ειδε την ακρη ενος χαρτιου. Το τραβηξε και το διαβασε δεν ημουνα εδω.  Ανασηκωθηκε. Ενα κυμα ηρθε απο αυτη τη σκεψη αυτου του μηνυματος. Τοπος, χρονος, τι καιρο εκανε, και πως ηταν αυτος τοτε. Πηγε προς τη τηλεοραση να χαμηλωσει τον ηχο που του φαινοταν πολυ ενοχλητικος τωρα.

Πανω της ηταν ενα αλλο χαρτακι υπαρχει και αλλη μια Μαρια. Ακουμπησε σε μια καρεκλα να στηριχτει, κοιταξε γυρω. Αρχισε να ψαχνει. Ηταν παντου. Κατω απο στρωματα, πισω απο καδρα, μεσα σε συρταρια. Και ηταν ολα εκει. Ενα ενα. Αφου τα θυμοταν ολα. Τα εβαλε ολα πανω στο κρεβατι. Απλωνε το χερι του και επερνε τυχαια και διαβαζε. Και θυμοταν. Και λυποταν. Τελικα κανενας δεν τα ειχε βρει. Ουτε καθαριστριες, ουτε ταξιδιωτες, ουτε κοπελες.                   

Κοιμηθηκε εναν ωραιο υπνο.