Ποθω τον ηλιο με ολο μου το προσωπο.

Και φωνες καθαρες "ελα", "ζεστη", "πω πω", "πειναω", "φιλα με".

Φωνες που τις φερνει ο αερας, που τις ακους με τα σπλαχνα σου, που εχουν τη δυναμη να σε γκρεμισουν στην αγαπη σα να μην εμαθες ποτε σου τιποτ' αλλο.

Μεσημεριανα τζιτζικια και νυχτερινα τριζονια.

Φωνες στο καμπο, φωτιες στην αμμουδια.

Ροδακινα.

Θελω η πατουσα μου να νιωσει την καυτη αμμο και η καρδια μου την θεια διασπαση του καλοκαιριου.

Η μονη ματαιοδοξια που βλεπω ν' αξιζει το κόπο της ειναι το ποσο αγαθος μπορει να γινεις μεσα απο την αεργια ή την φιληδονια.

Περπατημα μεσα σε ξερολιθιες, βουτιες απο βραχια, κοκκοι ψιλης αμμου στο ανοιχτο βιβλιο, ποτο στο χερι στο πεζουλι του φεγγαριου, μυριστικα στο μπαλκονι, καφες και καναρινι. Αγαπη.

Θυμαμαι μια σαυρα σ' ενα μικρο τοιχακι στη Σεριφο,

τις καλαμιες που 'παιρνε ο αερας στην Ανδρο,

κεινη την αρχαια κολωνα που 'χε ξεχαστει να στηριζει ενα μπαλκονι στο Καστρο,

τα προβατα που πινανε θαλασσα στην Αλλονησο,

τα κρυα νερα της Ιερισου,

την αμμο στο σλιμπινγκ μπακ στην Αντιπαρο,

τα φιδακια στο τοιχο στο ξωκλησι στη Σιφνο,

τον υπνο κατω απ' τις ελιες στην Ιθακη,

το παιδι να παιζει με τα βοτσαλα στη Σκοπελο.

Ελληνικο Καλοκαιρι.

Αναμαρτητο.

Απιαστο μες στο χερι σου.

Παιδι με το γρατζουνισμενο γονατο.

Τρεχει με το τσουλουφι του να δειχνει τον ηλιο.

Σας ικετευω δειτε αυτη τη ταινια.