Μ' αυτο το κοκκινο σπυρι που μου 'χε φυτρωσει ακριβως στο κεντρο της μυτης δεν θα ειχα καμια τυχη αλλα το μονο που ηθελα ητανε να ξεφυγω απο την ομιχλη που 'μπαινε απο τη μπαλκονοπορτα, μου ριπιζε τη προσωπο και μου στεγνωνε τη καρδια.

Ητανε η μερα που θ' αρχιζα την ασκητικη μου, σπιτι, βιβλια, μουσικη, λιγους -πολυ λιγους- κοιλιακους και πειραματικη αυτοπεποιθηση. Αλλα οχι σημερα. Αυριο ισως. Οχι ομως  σημερα.

Ετσι με το κοκκινο σπυρι μου να διασχιζει πρωτο την ομιχλη κι εγω ν' ακολουθω εφυγα προς στο κεντρο της βρωμοπολης που ουτε καν ενα καλοκαιρακι δεν μπορουσε να υποδεχτει.

Σπυρι εβγαζα με μια τακτικοτητα ενα το μηνα περιπου. Αυτη ηταν η περιοδος μου. Ολες οι αξοδευτες τοξινες μου δουλεμενες με τη κρυφη κακια μου σπρωχνονταν και συνωθουνταν στην ακρη της μυτης μου καλλιτεχνωντας αυτο το μικρο κομπο τριημερης προσωπικης διαφανειας. Γιατι μ' ενα τετοιο σημαδι πως θα μπορουσες να κρυφτεις; Ητανε φανερο πως κατι ειχες. Καλυτερο πειστηριο αυταρκειας απο ενα ανεκφραστο προσωπο δεν υπηρχε κι εγω πλεον αυτο το πειστηριο το ειχα χασει.

Λυπημενα κοιταζα στις πορτες των αλλων μπαρ οπου μικροσκοπικα γελια και οριγκαμι θα μπορουσαν να προσφερουν το μεγαλο δωρο της σημερινης ληθης.

Το ενα ποδι μου εμπαινε μπροστα απο το αλλο και με μια ηρεμη κανονικοτητα μ' εφεραν στο μπαρ των ασχημων.  

Τα ιδια συναισθηματα ανεμελης υποταγης αλλα και μια αορατη γραμμη κεχριμπαρι να σκιζει τον αερα σα χορδη τεντωμενη. Πουθε?

Ηταν στην αλλη ακρη του μπαρ, μονη κι ενα χρυσαφί ποταμι επεφτε στους ωμους της. Επινε ενα μπλε ποτο εχοντας σκυψει ολη απο πανω του σα να ετοιμαζοταν να το εισπνευσει με ολο το κρυμμενο προσωπο της.

Αφησα δυο κενα σκαμπω και καθισα εχοντας αποφασισει ηδη την αλλαγη. Αντι την ληθη το προσωπο της.

Παραγγειλα κατι κοκκινο και περιμενα σαν κυνηγος τροφοσυλλεκτης στις λοχμες.

Καποια στιγμη τιναζοντας το χρυσαφι της, σηκωσε το κεφαλι κι εκανε με το ματια της το μισο γυρο της αιθουσας.

Ηταν αρκετο και κατι παραπανω.

Αυτο το υποθετικο απο καποια καλλιτεχνικη φαντασια προσωπο ηταν εκει με σαρκα και οστα. Μαγουλα, χειλη, ματια ολα ευθεως ασυμβιβαστα με οτιδηποτε  εκτος απο ομορφια.

Χαρα του κοσμου.

Σαν μεσα σε μια κοκκινη αστραπη ειδα το διαμαντι που στεφανωνε τη μυτουλα της. Ενα τοσο δα λαμπεροκοκκινο σπυρακι εστεκε εκει επιμονο, αχρηστο κι αταιριαστο.

Σα να τα καταλαβα ολα μεσα στην στιγμη αυτης της αστραπης.

Τις δικες της μικρες αξοδευτες λυπες, τις δικες της κρυφες μικρες κακιες, τη μοναξια της.

Ηρθε κι αυτη να βρει το καταφυγιο της, τη κρυψωνα της, την μιση αληθεια της.

Την θαυμασα για το θαρρος της και για την αδυναμια της να βρει στοχο για το θυμο και για τη λυπη της.

Καποια στιγμη αργοτερα ο  ασχημουλης Ζακ θα της πηγαινε κερασμενο ενα ποτο. Κοκκινο.

Θα σηκωνε το κεφαλι να δει απο ποιον ηταν κερασμενο.

Δεν θα 'βλεπε κανεναν.